Μάχη χωρίς έλεος

Τόσος πόνος... τόσος θυμός,

όσος πόνος, τόσος θυμός.

Δεν αντέχεται, δεν πιστεύεται

η αλήθεια που στα δυό σε σκίζει.

Είναι πικρή ανταμοιβή και άδικη,

Ή μήπως όχι;

Μήπως αυτή ειναι η ανταμοιβή που σου αρμόζει,

γι΄αυτά που είπες, γι’ αυτά που ένοιωσες, γι’ αυτά που έδωσες;

Μήπως νομοτελειακά δεμένα είναι μεταξύ τους

αυτά τα δυό, σαν αίτιο και αιτιατό;
Ας είναι κι έτσι.

Πάλι τον ίδιο δρόμο θα ΄χες διαλέξει.

Και τώρα;

Χωρίς έλεος η μάχη μαίνεται στα σωθικά σου.

Αμφίρροπη η έκβαση και άγνωστη.

Ίδιοι οι αντίπαλοι αιώνες τώρα.

Η αγάπη, και όλων των ειδών τα δηλητήρια

που εύκολα ξεχνάμε πως σκοτώνουν, αργά ή γρήγορα.

Χωρίς αντίδοτο όμως – φευ – ακόμα κι η αγάπη αρρωσταίνει...

Μόνο.

Τις αλήθειες μου σκορπώ στα πόδια σου..
Πάρτες για ψέματα και πάτα επάνω τους.
και πάλι αλήθειες θα είναι..
Την καρδιά μου παραδίνω στα χέρια σου..
Πάρτην για χάρτινη και κόψε την κομμάτια.
Σκόρπισε τα στο αέρα όσο μακρύτερα μπορείς,
και πάλι κάθε μόριο καρδιάς , αποκομμένο απ' τα υπόλοιπα,
πάλι για σένα θα χτυπά.
Πάλι καρδιά θα είναι..
Δεν έχω άλλα ''συγγνώμη'' για να πω,
Πολλές συγγνώμες ψάχνουν οι ένοχοι.
Δεν έχω άλλα "σ'αγαπώ",
 θα ακουστούν απίστευτα στ' αφτιά σου.. Κι εγώ δεν θέλω.
Λόγια που στέρεψαν
μπροστά στο βλέμμα σου
-ποιο βλέμμα αλήθεια, βλέμμα που το φαντάστηκα-
από το στόμα μου δεν βγαίνει η φωνή.
Είμαι εδώ. Το ξέρεις. Είμαι εδώ.
Χωρίς αλήθειες πατημένες.
Χωρίς καρδιά.
Μόνο με ένα σ'αγαπώ που κράτησα για να στο πω όταν θα με πιστεύεις.

Μου έλειψες...

Και να, που τα λεπτά τα δέκα, γίναν ώρα,
μια ώρα ικανή να σμιξει το τώρα με το χθές
γεμάτη οράματα, ποιήματα και αλκοόλ
γεμάτη μουσική, γεύση και ζάλη.

Και να, που ξαναέζησα στο χθες
και ένοιωσα τη δύναμη των χτύπων,
και ένοιωα φιλιά, φωνές, χαμόγελα
που ενώνουν χιλιόμετρα και αποστάσεις

και θαύμασα, τον έρωτα!