Κυριακή 6 Ιουνίου 2021

Αντίο...

 

Δεν αντέχω. Έτσι είναι τώρα, αλλά στην πραγματικότητα θα αντέξω και αυτό όπως άντεξα και άλλα. Αλλά τώρα πονάω τόσο που δεν αντέχω. Μου έρχονται δάκρυα σε διάφορες στιγμές κάθε μέρα. Και τα πνίγω. Γιατί δεν πρέπει να φανούν στον οποιονδήποτε. Γιατί δεν πρέπει να φανούν ούτε σε μένα. Σ’ αγαπάω. Πολύ περισσότερο από ό,τι πίστεψες ποτέ. Ποτέ δεν πίστεψες εντελώς ούτως ή άλλως. Και τώρα τέλος. Μετά από 10 σχεδόν χρόνια, μετά από ολόκληρη ζωή. Μια ζωή γεμάτη. Γεμάτη  από τις πιο έντονες στιγμές, καλές, κακές, δυνατές, όμορφες, έντονες, απίστευτες, μυθιστορηματικές σε πολλές περιπτώσεις. Μια ζωή ολόκληρη. Άλλαξα, με άλλαξες. Μπορεί κι εγώ να σε άλλαξα. Το σίγουρο είναι ότι έκανα περισσότερα από ότι μπορούσα. Ξεπέρασα τον εαυτό μου πολλές φορές. Καλό ήταν αυτό, υπέροχο. Θα έχω να λέω πως για μια γυναίκα έκανα τα πάντα που περνούσαν από το χέρι μου και λίγο παραπάνω. Και έζησα πραγματικά. Έζησα τόσο έντονα δεκάδες στιγμές που είναι σαν να έζησα χιλιάδες ζωές. Όπως ακριβώς μου υποσχέθηκες κάποια νύχτα.

Τώρα βιώνω θλίψη. Κάθε μέρα χωρίς κέφι για οτιδήποτε. Μια βαθιά σκατένια θλίψη που μου γαμάει την κάθε μέρα. Σου έχω πελώριο θυμό. Αλλά δεν παύω να σε νοιώθω κομμάτι μου. Λατρεμένο, πολύτιμο, υπέροχο. Προς απώθηση όμως, προς ξερίζωμα. Μόνο έτσι θα επιβιώσω. Μόνο έτσι.

Σε εξιδανίκευσα ήδη.

Και τώρα είμαι άδειος.

Αντίο!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...