Αντίο...

 

Δεν αντέχω. Έτσι είναι τώρα, αλλά στην πραγματικότητα θα αντέξω και αυτό όπως άντεξα και άλλα. Αλλά τώρα πονάω τόσο που δεν αντέχω. Μου έρχονται δάκρυα σε διάφορες στιγμές κάθε μέρα. Και τα πνίγω. Γιατί δεν πρέπει να φανούν στον οποιονδήποτε. Γιατί δεν πρέπει να φανούν ούτε σε μένα. Σ’ αγαπάω. Πολύ περισσότερο από ό,τι πίστεψες ποτέ. Ποτέ δεν πίστεψες εντελώς ούτως ή άλλως. Και τώρα τέλος. Μετά από 10 σχεδόν χρόνια, μετά από ολόκληρη ζωή. Μια ζωή γεμάτη. Γεμάτη  από τις πιο έντονες στιγμές, καλές, κακές, δυνατές, όμορφες, έντονες, απίστευτες, μυθιστορηματικές σε πολλές περιπτώσεις. Μια ζωή ολόκληρη. Άλλαξα, με άλλαξες. Μπορεί κι εγώ να σε άλλαξα. Το σίγουρο είναι ότι έκανα περισσότερα από ότι μπορούσα. Ξεπέρασα τον εαυτό μου πολλές φορές. Καλό ήταν αυτό, υπέροχο. Θα έχω να λέω πως για μια γυναίκα έκανα τα πάντα που περνούσαν από το χέρι μου και λίγο παραπάνω. Και έζησα πραγματικά. Έζησα τόσο έντονα δεκάδες στιγμές που είναι σαν να έζησα χιλιάδες ζωές. Όπως ακριβώς μου υποσχέθηκες κάποια νύχτα.

Τώρα βιώνω θλίψη. Κάθε μέρα χωρίς κέφι για οτιδήποτε. Μια βαθιά σκατένια θλίψη που μου γαμάει την κάθε μέρα. Σου έχω πελώριο θυμό. Αλλά δεν παύω να σε νοιώθω κομμάτι μου. Λατρεμένο, πολύτιμο, υπέροχο. Προς απώθηση όμως, προς ξερίζωμα. Μόνο έτσι θα επιβιώσω. Μόνο έτσι.

Σε εξιδανίκευσα ήδη.

Και τώρα είμαι άδειος.

Αντίο!

Η νύχτα σταλάζει ....

Σταλάζει η νύχτα λησμονιά σε παλιές κακές στιγμές...
Πληγές.
Δεν ήθελα η εικόνα αυτή η πικρή να μένει,
όταν ο λόγος που την δημιούργησε
έχει πάψει από καιρό να υπάρχει
- μα μήπως κράτησε πολύ;-

Σταλάζει η νύχτα αγάπες κι έρωτες,
δεν είναι για θυμούς πλασμένη, και το ξέρεις.
Κι οι δυο το ξέρουμε καλά,
Κι αν ετούτη εδώ η γέφυρα έμεινε απάτητη ύστερα από το βράδυ εκείνο
που με λασπωμένα πόδια την καταπάτησε η ζήλια και ο πόνος,
τώρα την καθαρίζω εγώ,
για να μπορεί να ξαναπατήσει πάνω της η αγάπη μας
αμόλυντη θεά όπως ήταν και είναι πάντα.
Δεν συμφωνείς;

Συγγνώμη που δεν ρώτησα
μα ήμουν σίγουρη για το χαμόγελό σου,
όταν αυτά τα λόγια θα διαβάζεις.
Ξέρω πως κι εσύ δεν ήθελες
 η εικόνα αυτή η πικρή να μένει.

Όταν ο λόγος που την δημιούργησε
ποτέ δεν έχει υπάρξει!

ΥΓ.
Σε λατρεύω

Μάχη χωρίς έλεος

Τόσος πόνος... τόσος θυμός,

όσος πόνος, τόσος θυμός.

Δεν αντέχεται, δεν πιστεύεται

η αλήθεια που στα δυό σε σκίζει.

Είναι πικρή ανταμοιβή και άδικη,

Ή μήπως όχι;

Μήπως αυτή ειναι η ανταμοιβή που σου αρμόζει,

γι΄αυτά που είπες, γι’ αυτά που ένοιωσες, γι’ αυτά που έδωσες;

Μήπως νομοτελειακά δεμένα είναι μεταξύ τους

αυτά τα δυό, σαν αίτιο και αιτιατό;
Ας είναι κι έτσι.

Πάλι τον ίδιο δρόμο θα ΄χες διαλέξει.

Και τώρα;

Χωρίς έλεος η μάχη μαίνεται στα σωθικά σου.

Αμφίρροπη η έκβαση και άγνωστη.

Ίδιοι οι αντίπαλοι αιώνες τώρα.

Η αγάπη, και όλων των ειδών τα δηλητήρια

που εύκολα ξεχνάμε πως σκοτώνουν, αργά ή γρήγορα.

Χωρίς αντίδοτο όμως – φευ – ακόμα κι η αγάπη αρρωσταίνει...

Μόνο.

Τις αλήθειες μου σκορπώ στα πόδια σου..
Πάρτες για ψέματα και πάτα επάνω τους.
και πάλι αλήθειες θα είναι..
Την καρδιά μου παραδίνω στα χέρια σου..
Πάρτην για χάρτινη και κόψε την κομμάτια.
Σκόρπισε τα στο αέρα όσο μακρύτερα μπορείς,
και πάλι κάθε μόριο καρδιάς , αποκομμένο απ' τα υπόλοιπα,
πάλι για σένα θα χτυπά.
Πάλι καρδιά θα είναι..
Δεν έχω άλλα ''συγγνώμη'' για να πω,
Πολλές συγγνώμες ψάχνουν οι ένοχοι.
Δεν έχω άλλα "σ'αγαπώ",
 θα ακουστούν απίστευτα στ' αφτιά σου.. Κι εγώ δεν θέλω.
Λόγια που στέρεψαν
μπροστά στο βλέμμα σου
-ποιο βλέμμα αλήθεια, βλέμμα που το φαντάστηκα-
από το στόμα μου δεν βγαίνει η φωνή.
Είμαι εδώ. Το ξέρεις. Είμαι εδώ.
Χωρίς αλήθειες πατημένες.
Χωρίς καρδιά.
Μόνο με ένα σ'αγαπώ που κράτησα για να στο πω όταν θα με πιστεύεις.

Μου έλειψες...

Και να, που τα λεπτά τα δέκα, γίναν ώρα,
μια ώρα ικανή να σμιξει το τώρα με το χθές
γεμάτη οράματα, ποιήματα και αλκοόλ
γεμάτη μουσική, γεύση και ζάλη.

Και να, που ξαναέζησα στο χθες
και ένοιωσα τη δύναμη των χτύπων,
και ένοιωα φιλιά, φωνές, χαμόγελα
που ενώνουν χιλιόμετρα και αποστάσεις

και θαύμασα, τον έρωτα!

Σύννεφα στολίδια...

Κάποτε, ήταν ένα γλυκό στέκι...

 

Κάποτε, ήταν ένα γλυκό στέκι που με πολύ αγάπη δημιούργησαν δυο νέοι άνθρωποι. Το ονόμασαν ''Χουζουρλού" κι εκεί μέσα έκλεινε όλη την αγάπη τους για την παράδοση και τη γλύκα άλλων εποχών! Πίναμε τον καφέ μας και γλυκαίναμε τον ουρανίσκο μας με τα υπέροχα γλυκά του κουταλιού... Γλυκιές στιγμές! Μα. οι "σημερινές εποχές" έφεραν δυσκολίες και πίκρες... κι έτσι το στέκι μας ακολούθησε τη μοίρα που του επέβαλε η οικονομική κρίση...

    Όμως έμεινε η σελίδα αυτή να αντιστέκεται με σθένος στις αντιξοότητες και να περνάει το δικό της μήνυμα με θετική ενέργεια και γλύκα από παραμύθι, σ'έναν κόσμο που δεν πιστεύει σε θαύματα... Κι όμως, γίνονται χιλιάδες!..

   Ένα από αυτά είναι κι ο έρωτας...Κι αυτός είναι ο δεύτερος και ισχυρότερος λόγος που αυτή η σελίδα παραμένει ενεργή! Γιατί εδώ μέσα έτυχε να συναντηθούν δυο άνθρωποι, δυο από τους διαχειριστές που αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, και που τους χώριζαν περίπου 515 χιλιόμετρα.. Κι έτσι απλά με μια ματιά, και με τη συνειδητοποίηση πως συνυπάρχουν σε μια σελίδα και συνεργάζονται χωρίς καν να γνωρίζονται, πίστεψαν στα Θαύματα...

    Και παίρνοντας τη ''Χουζουρλού" που τους ένωσε, από το χέρι, με αγάπη και γλύκα, την οδηγούν στη χώρα των θαυμάτων.. Κι αφήνουν πίσω τους την πύλη ανοιχτή, για όσους θέλουν να ακολουθήσουν...

(γράφτηκε στις 3 Οκτωβρίου 2012 στη σελίδα της Χουζουρλού στο facebook)

Κάθε Φορά

Κάθε φορά που έρχομαι κοντά σου, αναγεννιέμαι.

Τα μάτια μου σαν ν’ αντικρύζουνε τον κόσμο πρώτη φορά.

Εναν κόσμο όμορφο, γλυκό, παραμυθένιο

απαλλαγμένο από ασχήμιες, ίδιο μ’ αυτόν που βλέπουν τα μωρά.

Κάθε φορά που ξαναβλέπω τη μορφή σου καταλαβαίνω

την αρμονία αυτού του σύμπαντος και ξαναζω

ολόκληρες ζωές μέσα από ‘σένα

όλες αυτές που θα έχανα αν έμενα στο «εγώ».

Κάθε φορά που με κοιτάς νοιώθω φτερούγες

 - σχεδόν τις βλέπω  - να ξεπετιούνται απ΄την ψυχή μου

με δύναμη τρανή, παρμένη από ‘σένα

να μ’ ανεβάζουν πιο ψηλά απ’ τη συννεφιά κι απ΄τη βροχή μου.

Κάθε φορά που μ’ αγκαλιάζεις, κάθε φορά,  ανακαλύπτω

μικρές,  μα απόλυτες αισθήσεις παραδείσου

μα σαν θυμάμαι την κόλαση μακριά σου, τρομάζω

και κλέβω αχόρταγα ακόμα ένα φιλί σου.

Για σένα!!

....Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, 

πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.

Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,

θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,

σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

                                                                                      Τάσος Λειβαδίτης

Αυτούς τους στίχους διάλεξα για να σου πω τα αισθήματα μου απόψε......

Σε λατρεύω! Είσαι τα πάντα για μένα!!

Μια νύχτα που κράτησε χρόνια.

Η Κασσάνδρα επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της προκειμένου να αντλήσει έμπνευση για το νέο της βιβλίο. Εκεί έχει καταφύγει και ο Μάρκος, "φυγάς'' από ένα παρελθόν που τον στοιχειώνει κι από μυστικά που κρατά καλά κλεισμένα μέσα του. Όταν η Κασσάνδρα μαθαίνει για την πολυτάραχη ζωή του, βρίσκει στο πρόσωπο του τον ιδανικό ήρωα για το βιβλίο της..

Μπλεγμένοι σε μια "ονειροπαγίδα" αφήνονται να βιώσουν δυνατά συναισθήματα με φόντο τις σκληρές μνήμες του Μάρκου, τους ανεξερεύνητους φόβους της Κασσάνδρας, τα αλληλένδετα γεγονότα που οδηγούν τις καταστάσεις, τις δυνατές φιλίες αλλά και τις καταλυτικές συγκρούσεις..
Μήπως τα παράξενα παιχνίδια της μοίρας, τους δίνουν τώρα την ευκαιρία να πολεμήσουν τους δαίμονες που κουβαλούν μέσα τους και να βρουν τη λύτρωση;



Σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.