Τόσος πόνος... τόσος θυμός,
όσος πόνος, τόσος θυμός.
Δεν αντέχεται, δεν πιστεύεται
η αλήθεια που στα δυό σε σκίζει.
Είναι πικρή ανταμοιβή και άδικη,
Ή μήπως όχι;
Μήπως αυτή ειναι η ανταμοιβή που σου αρμόζει,
γι΄αυτά που είπες, γι’ αυτά που ένοιωσες, γι’ αυτά που
έδωσες;
Μήπως νομοτελειακά δεμένα είναι μεταξύ τους
αυτά τα δυό, σαν αίτιο και αιτιατό;
Ας είναι κι έτσι.
Ας είναι κι έτσι.
Πάλι τον ίδιο δρόμο θα ΄χες διαλέξει.
Και τώρα;
Χωρίς έλεος η μάχη μαίνεται στα σωθικά σου.
Αμφίρροπη η έκβαση και άγνωστη.
Ίδιοι οι αντίπαλοι αιώνες τώρα.
Η αγάπη, και όλων των ειδών τα δηλητήρια
που εύκολα ξεχνάμε πως σκοτώνουν, αργά ή γρήγορα.
Χωρίς αντίδοτο όμως – φευ – ακόμα κι η αγάπη αρρωσταίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου